Spowiedź

SPOWIEDŹ W TYGODNIU

Od poniedziałku do soboty istnieje możliwość skorzystania z sakramentu spowiedzi – rano od 6:00 oraz po południu od 17:30.

W środę i piątek po południu od 17:00.

W niedziele podczas każdej Mszy świętej do momentu wyznania wiary.

SPOWIEDŹ PIERWSZOPIĄTKOWA

Jak wyżej. Dodatkowo w czwartek po południu od 17:00, a w piątek od 16:30.

Spowiedź popołudniowa w pierwszy piątek połączona jest z wystawieniem Najświętszego Sakramentu i możliwością osobistej Adoracji.

SPOWIEDŹ CHORYCH

W każdą pierwszą sobotę miesiąca od 9:00, podczas odwiedzin w domach chorych, zgłoszonych wcześniej w zakrystii.

Podczas rekolekcji parafialnych oraz z okazji Światowego Dnia Chorych – pół godziny przed wyznaczoną dla chorych Mszą świętą.

SPOWIEDŹ GENERALNA

Zawsze istnieje też możliwość ustalenia z księdzem spowiedzi indywidualnej, np spowiedzi generalnej obejmującej całe życie albo jakąś jego część. Zachęcamy do takiej spowiedzi osoby, które z różnych powodów, przez długie lata nie korzystały z tego sakramentu albo też z okazji podejmowania ważnych decyzji życiowych czy ważnych wydarzeń (bierzmowanie, rekolekcje przedmaturalne, rekolekcje parafialne, Msze o uzdrowienie i uwolnienie, sakrament małżeństwa, poważna operacja itp.). Wówczas ustala się datę i dogodny czas. Jeśli ktoś z różnych powodów obawiałby się ludzkiej opinii (np. „ale się długo spowiadał, pewnie miał straszne grzechy) spowiedź taka może mieć miejsce poza kościołem, w Oratorium (kaplicy) na plebanii.

Sakrament pokuty, pojednania, przebaczenia, spowiedzi, nawrócenia – to różne nazwy tego samego sakramentu, w którym Chrystus poprzez Kościół kontynuuje dzieło uzdrawiania i zbawiania.

Nowe życie w łasce, otrzymane na chrzcie, nie usuwa słabości natury ludzkiej ani jej skłonności do grzechu (pożądliwości). Chrystus ustanowił więc ten sakrament w celu nawrócenia ochrzczonych, którzy oddalili się od Niego przez grzech. Zmartwychwstały Pan ustanowił ten sakrament, gdy wieczorem w dniu Paschy ukazał się swoim Apostołom i rzekł do nich: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. (J 20,19)

Pokuta jest poruszeniem skruszonego serca, dotkniętego łaską Bożą, pobudzającą do odpowiedzi na miłosierną miłość Boga. Zakłada ból i odwrócenie się od popełnionych grzechów, mocne postanowienie, by już więcej nie grzeszyć w przyszłości oraz ufność w pomoc Bożą. Żywi się nadzieją na miłosierdzie Boże.

Sakrament pojednania obejmuje 2 istotne elementy: akty człowieka, który się nawraca pod działaniem Ducha Świętego i rozgrzeszenie kapłana, który w imię Jezusa Chrystusa udziela przebaczenia grzechów i ustala sposób zadośćuczynienia.

Akty penitenta to: staranny rachunek sumienia, żal (skrucha), który jest doskonały, gdy jego źródłem jest miłość Boga, lub niedoskonały, jeśli opiera się na innych motywach i zawiera postanowienie niegrzeszenia więcej; spowiedź, która polega na wyznaniu grzechów wobec kapłana; zadośćuczynienie bądź wypełnienie pewnych aktów pokutnych, które spowiednik nakłada na penitenta, by naprawił szkody wyrządzone przez grzech.

Należy wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, które nie zostały jeszcze wyznane, a których jesteśmy świadomi po starannym zbadaniu swojego sumienia. Wyznanie grzechów ciężkich jest jedynym zwyczajnym sposobem uzyskania ich odpuszczenia.

Chrystus powierzył posługę pojednania swoim Apostołom, ich następcom – biskupom oraz prezbiterom, którzy są znakiem i narzędziem miłosierdzia i sprawiedliwości Bożej.

Biorąc pod uwagę delikatny charakter i wielkość tej posługi oraz szacunek należny osobom, każdy spowiadający kapłan zobowiązany jest bez wyjątku i pod bardzo surowymi karami do zachowania pieczęci sakramentalnej, to jest do absolutnej tajemnicy odnośnie grzechów poznanych na spowiedzi.

Skutkami sakramentu pokuty są: pojednanie z Bogiem, a więc odpuszczenie grzechów; pojednanie z Kościołem, odzyskanie łaski, jeśli została utracona; darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne i darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych będących skutkiem grzechu; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.